Helaas maar al te waar, want merk het zelf ook. Sinds begin 2000 begon ik moeite te krijgen met dingen terughalen, en ik merkte dat mijn beeld- en woordgeheugen minder begonnen te worden. Ook kreeg ik moeite om dingen te snappen of in mijzelf op te nemen. Maar niet overal en niet constant. Het lag aan de plaats waar ik mij bevond, want ook spreken ging mij steeds moeilijker af, en toch had ik momenten waarop het wel vloeiend ging.
Pas jaren later, toen al deze vreemde klachten waren verergerd, en ik totaal als een kip zonder kop door het leven leek te gaan, zelfs vergat of ik de deur achter mij dicht had gedaan, kwamen er nog meer klachten bij, waaronder veel fysieke maar ook obsessieve en PTSS-achtige klachten. Op dat moment voelde het net alsof ik leefde maar toch ook niet, want mijn hersenen leken maar amper te werken en nam al helemaal vrijwel niks in mij op. Begin 2015 toen het mij allemaal teveel was geworden, kwam ik er bij toeval achter waar het al die tijd aan had gelegen. Zowel mijn fysieke en mentale klachten leken te komen door blootstelling aan de radiofrequenties die bijv. Zendmasten, Wifi-routers, Smartphones, en andere draadloze apparaten uitzenden en creeeren wanneer deze zijn verbonden. Ik kwam er achter toen er een massale stroomuitval was geweest, en ik de klachten, als met een ontlading, mijn lichaam voelde verlaten en mijn geest leek zich uit een diepe mist terug te trekken en al snel merkte ik dat ik weer een normaal gesprek kon voeren, mijn depressieve gedachten als sneeuw voor de zon waren verdwenen en toen ik een boek ging lezen, ik alles in mijzelf op kon nemen, iets waar ik al jaren heel veel moeite mee had. Ik kon weer gebeurtenissen terughalen, en ook voelde ik weer tot mijzelf komen, de ik die al jaren geleden verdwenen leek.
Nu, jaren later en door nog meer blootstelling, voelt het alsof ik in een glazen pot leef. Ik kan het zien maar daar is alles mee gezegd. Een praatje maken kost al veel moeite, laat staan een normale conversatie. Ik neem vrijwel niets meer in mij op; ik kan wat lezen maar ben het gelijk al kwijt. Het leven zie ik aan mijzelf voorbijgaan en ik kan er niks aan doen zolang ik wordt blootgesteld aan al deze sterke electro0magnetische velden die mijn hersenen binnendringen en mij ontdoen van enige intelligentie. Het is nu werkelijk overal en constant en soms vraag ik mijzelf af of ik ooit nog als een normaal mens kan nadenken.
Wat dit artikel betreft en hoe ik gaande de jaren mijn geestelijke capaciteiten ben verloren is de aanname dat de huidige blootstelling zodanig invloed heeft op veel mensen, waardoor het lijkt alsof deze “dommer” zijn geworden. Zolang wij onszelf bloot blijven stellen, wordt het alleen maar erger.
Vergelijk de groei van de Mobiele technologie en het dalende IQ, en U gaat een lijn zien die deze theorie zal ondersteunen.
Helaas maar al te waar, want merk het zelf ook. Sinds begin 2000 begon ik moeite te krijgen met dingen terughalen, en ik merkte dat mijn beeld- en woordgeheugen minder begonnen te worden. Ook kreeg ik moeite om dingen te snappen of in mijzelf op te nemen. Maar niet overal en niet constant. Het lag aan de plaats waar ik mij bevond, want ook spreken ging mij steeds moeilijker af, en toch had ik momenten waarop het wel vloeiend ging.
Pas jaren later, toen al deze vreemde klachten waren verergerd, en ik totaal als een kip zonder kop door het leven leek te gaan, zelfs vergat of ik de deur achter mij dicht had gedaan, kwamen er nog meer klachten bij, waaronder veel fysieke maar ook obsessieve en PTSS-achtige klachten. Op dat moment voelde het net alsof ik leefde maar toch ook niet, want mijn hersenen leken maar amper te werken en nam al helemaal vrijwel niks in mij op. Begin 2015 toen het mij allemaal teveel was geworden, kwam ik er bij toeval achter waar het al die tijd aan had gelegen. Zowel mijn fysieke en mentale klachten leken te komen door blootstelling aan de radiofrequenties die bijv. Zendmasten, Wifi-routers, Smartphones, en andere draadloze apparaten uitzenden en creeeren wanneer deze zijn verbonden. Ik kwam er achter toen er een massale stroomuitval was geweest, en ik de klachten, als met een ontlading, mijn lichaam voelde verlaten en mijn geest leek zich uit een diepe mist terug te trekken en al snel merkte ik dat ik weer een normaal gesprek kon voeren, mijn depressieve gedachten als sneeuw voor de zon waren verdwenen en toen ik een boek ging lezen, ik alles in mijzelf op kon nemen, iets waar ik al jaren heel veel moeite mee had. Ik kon weer gebeurtenissen terughalen, en ook voelde ik weer tot mijzelf komen, de ik die al jaren geleden verdwenen leek.
Nu, jaren later en door nog meer blootstelling, voelt het alsof ik in een glazen pot leef. Ik kan het zien maar daar is alles mee gezegd. Een praatje maken kost al veel moeite, laat staan een normale conversatie. Ik neem vrijwel niets meer in mij op; ik kan wat lezen maar ben het gelijk al kwijt. Het leven zie ik aan mijzelf voorbijgaan en ik kan er niks aan doen zolang ik wordt blootgesteld aan al deze sterke electro0magnetische velden die mijn hersenen binnendringen en mij ontdoen van enige intelligentie. Het is nu werkelijk overal en constant en soms vraag ik mijzelf af of ik ooit nog als een normaal mens kan nadenken.
Wat dit artikel betreft en hoe ik gaande de jaren mijn geestelijke capaciteiten ben verloren is de aanname dat de huidige blootstelling zodanig invloed heeft op veel mensen, waardoor het lijkt alsof deze “dommer” zijn geworden. Zolang wij onszelf bloot blijven stellen, wordt het alleen maar erger.
Vergelijk de groei van de Mobiele technologie en het dalende IQ, en U gaat een lijn zien die deze theorie zal ondersteunen.