Oost West, Thuis Best?
Hoe het allemaal begon
Het herplaatsen van je hond, ik ben er eigenlijk altijd principieel tegen geweest. Toch hebben wij onlangs, tot ons grote verdriet, één van onze honden moeten herplaatsen. Ik zal u zijn verhaal vertellen.
Hij kwam bij ons toen hij ongeveer negen maanden oud was. Hij moest weg bij het gezin waar hij was opgegroeid omdat ze teveel moeite hadden hem in het gareel te houden. Wij hebben toen besloten dat hij bij ons mocht komen wonen en onze roedel mocht komen versterken.
Het was natuurlijk heel spannend hoe de andere honden op hem zouden reageren maar de eerste kennismaking verliep gelukkig vrij voorspoedig. Al snel had hij een paar vaste speelmaatjes. Van tevoren hadden we wel een paar schermutselingen met de andere reuen verwacht en dat is ook precies wat er uiteindelijk gebeurde. Gelukkig konden we deze aanvaringen op tijd onderbreken en hielden ze er geen zware verwondingen aan over, al vonden we het natuurlijk wel vervelend dat ze elkaar af en toe in de haren vlogen. Door goed op te letten en de situaties te herkennen waarin het eventueel mis kon gaan, hebben we echter veel ellende kunnen voorkomen.
Gedrag
Het uitlaten was in het begin een hele uitdaging. Hij vertoonde vrij veel jachtinstinct en dit zorgde soms voor hele lastige situaties. Hoewel hij de dieren niks zou aandoen, vond hij het wel geweldig erachteraan te gaan. Vogels vormden bijvoorbeeld een zeer geliefd doelwit en schapen, geiten en koeien vond hij ook erg interessant. Veel trainen wierp uiteindelijk wel zijn vruchten af, al moesten we enorm blijven uitkijken voor wegschietende hazen.
Als we andere honden of mensen tegenkwamen, gedroeg hij zich uiterst sociaal. Van mensen werd hij sowieso altijd erg enthousiast en we moesten er dan wel voor zorgen dat hij in zijn enthousiasme niet iemand omver gooide of tegen iemand opsprong. Het was een forse en sterke hond en we konden ons voorstellen dat niet iedereen dat gedrag kon waarderen.
Net als veel andere honden behield hij altijd wat kleine onhebbelijkheden maar verder was het gewoon een heel lief dier. Hij vond het heerlijk om tegen ons aan te kruipen en met ons te knuffelen. In huis was hij over het algemeen heel rustig maar hij kon ook regelmatig vreselijk de clown uithangen; we hebben wat afgelachen om hem! Deze momenten zorgden ervoor dat we hem zijn kattenkwaad altijd weer vergaven.
Onderlinge verhoudingen
Met de beide teefjes van de roedel kon hij het erg goed vinden maar dit zorgde er juist ook voor dat er spanningen bleven bestaan tussen hem en de andere reuen. Op een gegeven moment hebben we hem daarom laten castreren. Het was duidelijk dat hij graag de baas wilde zijn en dat botste teveel. Na deze operatie werd hij aanzienlijk rustiger maar hij bleef zijn stempel drukken op het functioneren van de andere honden. Hij bepaalde wat de anderen wel of niet mochten doen en daardoor werden zij enorm in hun vrijheid beperkt. De tijd en training die we erin stopten om dit te veranderen, werkte helaas maar tot op zekere hoogte. Langzamerhand moesten we onder ogen zien dat het niet echt lekker ging op deze manier. Het was moeilijk om dit voor onszelf toe te geven maar we moesten ook eerlijk zijn. Zoals ik hierboven al vertelde, was herplaatsing in eerste instantie geen optie voor ons. We vonden dat we er alles aan moesten doen om het te laten slagen. Een hond doe je immers toch niet zomaar weg? Wij zagen dat als verraad jegens de hond. Daarbij hadden we hem natuurlijk al helemaal in ons hart gesloten en was hij echt een lid van het gezin. We waren hier dan ook vrij resoluut in. Naarmate de tijd vorderde en de problemen voortduurden, begonnen we echter in te zien dat we het aan onszelf en de honden verplicht waren de situatie objectiever te bekijken.
Wel of niet herplaatsen
De eerste keer dat de gedachte aan herplaatsing serieus door mijn hoofd schoot, schrok ik daar best wel van. We hadden immers gezegd dat we een hond nooit zouden herplaatsen. Toch begon ik me af te vragen of we niet te star waren in onze opvattingen. Herplaatsing is natuurlijk ook een onderwerp waar nog best een taboe op rust. Ik begon in te zien dat een groot deel van dat taboe voortkomt uit onze angst voor falen. Want zo kan het voelen; alsof je gefaald hebt. Tekortgeschoten als baas. Als we zo denken, denken we echter alleen aan onszelf en aan onze eigen belangen en behoeftes. Waar we ook rekening mee moeten houden, zijn de behoeftes van de hond. In dit kader is het heel belangrijk te bekijken of de hond gelukkig is in zijn huidige situatie en of we hem alles kunnen bieden wat hij nodig heeft. Hierin zijn er natuurlijk veel individuele verschillen want elke hond is anders. In het geval van onze hond denk ik dat hij zelf ook niet helemaal gelukkig was met de situatie. We konden helaas niet in zijn hoofd kijken maar wel proberen ons een voorstelling te maken van wat hij voelde en dacht. We hadden al eens voorzichtig geopperd dat hij meer een hond was voor een één op één baas. Daar verbonden we op dat moment geen consequenties aan maar nu moesten we serieus onder ogen zien dat hij op die manier waarschijnlijk wel gelukkiger zou zijn. Het leven in een roedel bracht voor hem teveel verantwoordelijkheden met zich mee; elke dag moet hij zich genoodzaakt hebben gevoeld de leiderschapsrol op zich te nemen terwijl hij daar misschien helemaal niet gelukkig mee was. Aangezien hij zich naar ´vreemde´ honden nagenoeg niet dominant gedroeg, moet dit echt aan het roedelleven hebben gelegen.
De onderlinge confrontaties begonnen inmiddels ook weer toe te nemen en er vond op een gegeven moment zelfs weer een heel vervelend gevecht plaats. Dit was eigenlijk wel de spreekwoordelijk druppel. Deze situatie was voor niemand leuk; voor hem niet, voor ons niet en ook niet voor de andere honden. Het was duidelijk dat zij er onder begonnen te lijden. Hoe graag we hem ook wilden houden en hoe gek we ook op hem waren, het werd tijd de knoop door te hakken. Met pijn in ons hart hebben we toen besloten dat we een nieuw huis voor hem moesten zoeken. Het was tijd voor rust.
De zoektocht naar een nieuw baasje
Na het maken van die hartverscheurende keuze moesten we op zoek naar een nieuwe eigenaar. Dat had nog heel wat voeten in de aarde want die moest aan heel wat eisen voldoen. Zo moest het iemand zijn met verstand van honden en het liefste nog met verstand van het ras. Ook vonden we het heel belangrijk dat er gelijk een soort ´klik´ was, zowel tussen de persoon en de hond als tussen ons en de persoon.
De eerste keer dat er iemand kwam kijken, waren we ontzettend gespannen en emotioneel. Het kwam nu allemaal opeens wel heel dichtbij. Maar die dag is hij is niet weggegaan; de klik was er niet. Na dit bezoek waren we behoorlijk uitgeput door alle emoties en wat we ook heel moeilijk vonden, was dat het zo duidelijk was dat hij voelde dat er iets aan de hand was. Normaal was hij heel enthousiast als er mensen over de vloer kwamen maar dit keer gedroeg hij zich heel timide. Na deze ervaring hoopten we dat het allemaal niet lang meer zou duren en dat we snel een gouden mandje voor hem zouden vinden.
Twee weken later volgden er nog twee reacties, waarvan één er echt uitsprong. Deze mensen hadden ervaring met het ras en konden hem veel ruimte en beweging bieden. Het klonk meteen al geweldig. Ook zij waren erg enthousiast en wilden de volgende dag gelijk komen kijken.
Bij binnenkomst was al duidelijk dat hij bij deze mensen heel goed zou passen. Zelf leek hij het gelukkig ook erg leuk te vinden; hij begon gelijk enorm te kroelen. Na een tijdje gepraat te hebben en wat belangrijke dingen over hem verteld te hebben, gaven ze aan dat ze hem graag gelijk mee wilde nemen. Dat vonden wij goed maar tegelijkertijd drong het in alle hevigheid tot ons door dat de tijd van afscheid nu echt gekomen was. Gelukkig liep hij, nadat ze hem een eigen halsband hadden omgedaan, zonder te morren met ze naar buiten. Zodra ze de achterklep van de auto open deden, sprong hij erin en begon te snuffelen aan de dekens die ze voor hem hadden neergelegd. Toen ze wegreden, keek hij niet meer om.
Die dag en de dagen erna waren zeer verdrietig; het idee dat hij zich misschien door ons in de steek gelaten voelde, bleef maar door mijn hoofd spoken. Ook liet hij een enorme leegte achter. Het was opeens zo stil in huis en we misten hem heel erg. Elke keer dacht ik hem vanuit mijn ooghoeken te zien op de plekken waar hij normaal lag. De rest van de roedel leek er niet veel last van te hebben al waren de honden waar hij soms mee speelde in het begin wel heel erg zoekende. Na een paar dagen begonnen we te merken dat ze losser werden. Ook andere dingen gingen opeens makkelijker. Dit zorgde voor een heel dubbel gevoel; aan de ene kant was er het verdriet en het gemis maar aan de andere kant ook een soort opluchting. De rust die zo nodig was, leek er nu echt te komen. Het nieuws dat het goed met hem ging in zijn nieuwe huis zorgde voor nog meer ontspanning.
De situatie nu
We zijn nu alweer een tijdje verder en we kunnen zo langzamerhand met gerust hart zeggen dat we de juiste beslissing hebben genomen. Hoewel we hem af en toe nog steeds erg missen, merken we dat het goed is zo. De veranderingen die hebben plaatsgevonden sinds zijn vertrek, zijn allemaal positief. Zo bewegen alle honden nu veel vrijer. In het begin ging dit nog heel voorzichtig maar inmiddels zijn die kleine stapjes grote sprongen geworden. Ze worden niet meer belemmerd in hun doen en laten en kunnen dan ook weer ongeremd met elkaar ravotten. Ook mooi om te zien is dat de meest onzekere hond van het gezelschap veel meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Het is echt opvallend dat het functioneren van een roedel zo afhankelijk kan zijn van één individu.
Met de hond zelf gaat het gelukkig ook hartstikke goed en we zijn dolblij dat hij zulke fantastische baasjes gevonden heeft. Ze hebben gezegd dat we altijd welkom zijn om hem op te zoeken. Dat is voor ons een heel fijn idee. We zullen hem hoe dan ook nooit vergeten, hij heeft voor altijd een plek in ons hart.
Mijn houding tegenover herplaatsing is vanzelfsprekend veranderd. Soms ontstaan er gewoonweg situaties waarin je eigenlijk geen andere keuze meer hebt. Natuurlijk kan herplaatsing ook heel negatief uitpakken voor de hond. Een hond moet daarom ook nooit ´zomaar´ ergens herplaatst worden of heen en weer geslingerd worden van huis naar huis. Door zeer zorgvuldig te kijken naar waar en bij wie de hond terecht zou komen, wordt de kans op een permanent en geschikt thuis zo groot mogelijk. Elke hond verdient immers een gouden mandje. Een plek zoeken waar je hond echt thuis is, hoeft geen verraad te zijn maar is misschien juist wel de ultieme daad van liefde.