Het begin
“Het is waarschijnlijk een aandoening van het centrale zenuwstelsel.” Met die woorden kwam er een voorlopig einde aan een lange en intensieve periode van onderzoeken bij de Noordwest Ziekenhuisgroep in Den Helder. Ik keek nog eens goed naar de afbeelding van mijn hersenen op het computerscherm; die witte vlekken waren niet te missen. Ze vormden zowel een bevestiging als een bedreiging. Een bevestiging omdat er nu zichtbaar werd wat ik al die tijd had gevoeld, een aantoonbare oorzaak van mijn pijn en al die andere vervelende symptomen. Er kwam hiermee een einde aan jaren van onzekerheid waarin ik heel wat heb getwijfeld aan mezelf. Stelde ik me aan? Was het niet gewoon stress? Moest ik niet proberen meer te gaan sporten? Maar nee, het ligt niet aan mij. Er zit iets verkeerd in mijn lichaam, in mijn hersenen, in mijn zenuwstelsel.
Dat maakt het gelijk ook zo bedreigend. Een neurologische aandoening is over het algemeen niet zo eenvoudig te behandelen en de kans dat het een gecompliceerd en langdurig proces gaat worden, is helaas vrij groot. De ene periode van onzekerheid maakt nu plaats voor de volgende; om welke aandoening gaat het precies en wat gaat dit betekenen voor mijn toekomst?
De term ‘MS’ (multiple sclerose) was tijdens de gesprekken met de neuroloog al een aantal keren gevallen. In eerste instantie dacht ik hier nog niet heel serieus over na maar naarmate mijn symptomen steeds meer gingen lijken op de symptomen die zich aandienen bij MS begon ik me toch wel ernstig zorgen te maken. Andere mogelijke oorzaken, zoals de ziekte van Lyme of een vitamine B12-tekort, waren inmiddels onderzocht en uitgesloten. Daarbij maakten mijn nogal afwijkende reflexen het hele beeld er niet bepaald rooskleuriger op.
Helaas kon de neuroloog in Den Helder geen definitieve diagnose stellen omdat het patroon van de witte vlekken in mijn hersenen niet geheel overeenkomt met het patroon dat doorgaans wordt waargenomen bij MS. Daarom ben ik nu doorgestuurd naar de VU in Amsterdam om verder onderzocht te worden door een speciaal MS team.
Het is een beangstigende en frustrerende tijd; naast alle vragen en gedachtes die er door mijn hoofd spoken, moet ik leren omgaan met een lichaam dat me geregeld in de steek laat. Bewegingen of bezigheden die voorheen vanzelfsprekend waren kosten steeds meer moeite en het is dan weleens lastig om positief te blijven. Toch ben ik absoluut niet van plan om bij de pakken neer te gaan zitten. Nu eerst maar eens duidelijkheid over mijn aandoening, dan weet ik waar ik tegen knok en zal blijven knokken.